• Afscheid van de selectie (3): Raymon Wismeijer: afscheid van een tijdperk

    1 jul 2020
  • In het derde en laatste deel van het drieluik 'afscheid van de selectie' nemen we uitgebreid de tijd om vedette Raymon Wismeijer uit te zwaaien. Na 14 seizoenen, waarin Wissie alles meemaakte, nemen wij niet alleen afscheid van een fantastische speler en heel fijn mens, maar ook van een tijdperk. Neem een glaasje wijn, snij een blokje kaas en ga er rustig voor zitten. 

  • Paspoort

    Naam:Raymon Wismeijer

    Leeftijd:38

    Positie: Rechtsbuiten/Rechtshalf

    Martiniaan sinds: Seizoen 2005/2006

    Vorige club(s): NFC

    Opgegroeid bij NFC, verwoorden tot Martiniaan. Een vedette, die 14 jaren lang het shirt mocht dragen van het eerste elftal, die hoogtepunten mee mocht maken in de top van de tweede klasse tot de dieptepunten en het verval richting klasse vier. Op het veld een waardevolle en betrouwbare kracht, naast het veld een aimabel mens. Sociaal, vriendelijk, voorkomend en welbespraakt. De ideale schoonzoon haast. We hebben het over Raymon ‘’Wissie’’ Wismeijer. Hij die plakt aan die zijlijn, met de bal aan de voet naar binnentrekt, schaartje maakt, buitenom en dan die voorzet. Wissie, die voor een buitenspeler veel kaarten verzamelde. Gele en soms een rode. Meestal wegens praten. Hij leerde het nooit af. Wissie, immer gesteund door zijn vrouw Marcia, zijn dochters Senna en Romy, zijn ouders, schoonouders, een buurman, drie ooms, de buurtslager en de toiletjuffrouw van de Hema. Trouw langs de lijn in weer in wind. Zij nooit verzaken buiten de lijnen, hij niet erbinnen. Wissie is een voorbeeld. Voor jeugdige selectiespelers. Hoe je op een trainingskamp als ‘oude man’ iedereen eruit drinkt om vervolgens een dag later de beste te zijn tijdens een wedstrijd. Dat konden er maar weinig. Ronnie Boot kon het. Wissie ook. Meer kan ik er niet bedenken. Wissie neemt nu afscheid, met een rugzak vol verhalen voor later. En met het afscheid van Wissie nemen we afscheid van een tijdperk. 

  • Corono sloeg toe en plots was daar het einde seizoen. De ballen in het hok en klaar was het voetbaljaargang. Geen welverdiend afscheid zoals we zo graag wilden zien voor Raymon. In het hoofd zien we Wissie op de schouders na het laatste thuisduel. Vuurwerk, bloemen, een lach en een traan. Wissie gaat door een haag van spelers voor een laatste maal richting de Frans Ariëns Alléé, richting die koude kleedkamer. Om daar in de armen te vallen van de enclave, die stiekem doch zonder gene een traantje meepinken. Het mag allemaal en zakdoeken gaan in het rond over de uitverkochte tribunes en het vak van de harde kern. Het afscheid van Wissie is niet alleen het afscheid van een vedette, maar ook het afscheid van een era. Van een tijdperk. Wissie is laatste der Mohikanen. Maakte als gezegd alles mee vanaf de intrede in de tweede klasse tot de vrije val terug naar klasse vier. De derby’s tegen Roda’23 en de hoogtijdagen van de SMFC. Wedstrijden –zo goed als allemaal- versus de Rodianen, die niemand van de huidige selectie heeft meegemaakt. Wissie sluit een tijdperk af. Een tijdperk van grote spelers uit ‘onze’  generatie. Speelde samen met iconen als Ron Gerlof, Rick van Bruggen, Jeffrey van Groningen, Ron van der Heijde, Raymond de Wind, Dave Castillo, Mo Tissoudalie, Robert Aartse en Sebastiaan van Zijl om er maar een paar te noemen. Een vernoeming op Stadion Overburg voor Wissie is op zijn plaats. Ik zat te denken aan een rij tegels, ergens ter hoogte van de middenlijn van het hoofdveld. Dan kan de enclave bij gemis nog even terug. Terug naar die vaste plek langs de lijn, waar Wissie ooit op zondag met een bal aan de voet en klei op de knieën voorbij kwam snellen. Wissie, dank je wel voor alles. Opdat wij jou niet vergeten.

    Voordat Raymon onze schoolkrantvragen beantwoord, stelt hij zich even voor aan u, met een unieke kijk in zijn priveleven. Leest u mee?

    Wismeijer: ‘’Ik ben geboren en opgegroeid in Amstelveen. Daar speelt en speelde mijn leven grotendeels af. Ik ben inmiddels 7 jaar getrouwd met Marcia en heb twee kinderen Romy (5 jaar) en Senna (9 jaar).  Senna speelt inmiddels ook voetbal bij Legmeervogels, dus elke zaterdag sta ik vol trots te kijken. Wij wonen in Uithoorn sinds 2008 en gaan binnenkort (18 juni) verhuizen naar een nieuwbouwwoning in Uithoorn. Zijn op dit moment dus druk om de verhuizing voor te bereiden en het huis gereed te maken voor bewoning. Na mijn HBO studie ben ik na een paar verschillende baantjes terecht gekomen in Ouderkerk aan de Amstel en zit in de verzekeringen en werk voor Geijsel Kroon. Ik geef leiding aan een team met mensen en werk daar met ontzettend veel plezier sinds 2007. Ik ben altijd honkvast als ik het ergens naar mijn zin heb dat geldt voor mijn werk, maar is ook altijd zo geweest met het voetbal. Vandaar dat ik zo lang bij Martinus voetbal. Altijd super goed naar mijn zin gehad. Ik vind het leuk om in mijn vrije tijd leuke dingen te doen met het gezin. Uitstapjes naar bv pretparken of dierentuinen of weekendjes weg met z’n allen. Doordat ik altijd moest voetballen op zondag en nu ook Senna op zaterdag voetbalt blijft er weinig tijd over om daar veel tijd aan te besteden en dat vond ik ook lastig, want als je selectievoetbal speelt moet je er wel zoveel mogelijk zijn en mijn mentaliteit is om niet zomaar af te haken. Mijn grootste hobby is voetbal en buiten het feit dat ik zelf voetbalde vind ik het leuk om het voetbal te volgen en dan met name Ajax. Nu Senna ouder is wil ik vaker met haar naar Ajax gaan en ook Romy vindt voetbal erg interessant, dus gaat misschien na het behalen van haar zwemdiploma ook op voetbal en mee naar Ajax. Verder het op zijn tijd een biertje drinken in de kroeg of op de club vind ik ook altijd gezellig! Zo heb ik jou natuurlijk ook leren kennen misschien wel 20 jaar geleden toen ik nog bij NFC speelde en wij allebei in het café Het Zijspoor kwamen. Jij was helemaal een graag geziene gast.’’

    Laten we het café-verleden alhier maar even afhaken voordat er pikante jeugdzonden op tafel komen, daar kunnen we u mogelijk op een later moment over bijpraten. We nemen u mee in vraag en antwoord. Daar gaan we!

    Ray, na liefst 14 seizoenen Sporting Martinus ga je stoppen na dit seizoen. Vertel eens, was het een moeilijke keuze en waarom heb je deze keuze gemaakt? Kon het lijf niet nog een jaartje mee?

    ‘’Het was zeker een lastige keuze. De afgelopen jaren werd mij standaard de vraag gesteld ga je nog een jaar door en elk jaar zei ik dat beslis ik tegen het einde van het seizoen. Het belangrijkste voor mijzelf was dat ik het leuk moest blijven vinden en ik wilde fit blijven, maar ook belangrijk voor het team blijven. De selectie werd eigenlijk elk jaar jonger of ik steeds ouder….☺. Zelfs de trainer was aanzienlijk jonger…..☺ Ondanks dat ik nog jong van geest ben merk je dat het toch anders wordt. De jongens waar ik een klik mee had die waren al gestopt en elk jaar haakte er wel weer iemand af. Eigenlijk had ik dit seizoen voor mijzelf bepaald; ik wil dit jaar promoveren naar de 2e klasse en dan is voor mij de cirkel rond. Daar ben ik mee begonnen toen ik in 2005/2006 bij Martinus kwam voetballen. Helaas gooide het Corona roet in het eten. We waren echt goed bezig, maar helaas. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog volledig fit ben en fysiek het ook nog wel echt een jaar aan zou kunnen. Al die jaren hoopte ik dat er jonge gasten mij helemaal van de mat af zouden spelen, dan was het klaar en dan had ik dat ook geaccepteerd. Ik kan met trots zeggen dat deze oude man (als voetballer) 22 jaar (selectievoetbal in het 1e) heeft gestreden voor zijn plek en er altijd er voor is gegaan.’’

  • Ray, de keuze was voor jou redelijk standvastig zoals je aangeeft. Doch, fysiek kon je nog een jaartje mee op redelijk niveau. Ook trainer Tom Verhoek had je graag zien blijven nog een jaar. Heeft hij je nog een beetje aan het twijfelen gebracht?

    ‘’Ik heb Tom dit jaar in Valencia gesproken. Halverwege het seizoen hadden wij altijd en persoonlijk gesprek, zodat besproken kon worden wat er wel en niet goed ging en wat de verbeterpunten in en om het voetbalveld konden zijn in de breedste zin van het woord. Tom vroeg wat ik volgend jaar ging doen en mijn antwoord was dat ik er sterk aan dacht te stoppen met selectievoetbal. Hij gaf aan dat hij graag zag dat ik nog een jaartje door zou gaan, omdat ik ook een goed seizoen doormaakte. Hij heeft de keuze volledig bij mij gelaten en had ook alle begrip voor mijn keuze. We hadden afgesproken dat ik in mei mijn beslissing aan hem zou doorgeven en dat heb ik gedaan, zodat hij nog tijdig de transfermarkt op kon!’’ 

    Ray, je bent de laatste der Mohikanen. Maakte alles mee, van promoties tot degradaties, van schitterende derby’s tegen Roda’23 tot meerdere gestaakte wedstrijden in 1 seizoen. Nu komt er een einde aan dit hoofdstuk. Hoe voelt dat? Raar? Onwerkelijk? Trots?

    ‘’Ik heb inderdaad ontzettend veel meegemaakt en het verveelde nooit, dat is ook de reden dat ik zo lang door ben gegaan. Ik heb geluk gehad met mijn lijf en mijn keuze voor Sporting Martinus was een goede geweest en daar heb ik nooit spijt van gehad. Altijd voor het plezier gekozen en nooit voor het geld. Veel gesprekken gehad met andere voetbalclubs (o.a. DCG za, CSW, FC Hoofddorp en A’veen Heemraad, red.), maar altijd wilde ik bij Martinus blijven. Martinus is een warme vereniging en er is aandacht voor iedereen binnen de vereniging. Het voelt altijd goed en ik heb mij daar altijd thuis gevoeld. Het is onwerkelijk dat ik zo stop met de Corona, geen afscheid zoals je het voor ogen hebt. Daar zit ik ook nog niet zo mee dat doen wij volgend jaar wel op een geschikt moment, zodat ik ook iedereen kan bedanken die belangrijk is geweest voor mij! De overheersing is trots. Ik heb het toch maar geflikt zo lang in het eerste elftal vanaf mijn 16e jaar.’’ 

    Ray, als genoemd, vele hoogte- en dieptepunten, je hebt het allemaal meegemaakt. Laten we beginnen met enkele hoogtepunten. Waar kijk jij in intense vreugde op terug?

    ‘’Eigenlijk heb ik vooral ontzettend mooie momenten gekend in de 2e klasse met voornamelijk Jannis van der Lijcke als trainer. Ik werd enorm goed opgevangen bij Martinus. Het was een hecht team met veel vrienden en ik werd snel opgenomen in de groep. Mijn eerste seizoen werden wij tweede  in de 2e klasse. Wij pakten dat jaar geen prijzen (periodetitels), maar hadden gewoon kampioen moeten worden en moeten promoveren naar de 1e klasse. De koploper (Hercules, red.) speelde met angst tegen ons, maar door wat meer geluk werden zij kampioen.’’

    (…) 

    ‘’Vele periodetitels heb ik gepakt en daar hoorde altijd een feestje bij, maar veelal zonder promotie tot gevolg. Zelfs een seizoen meegemaakt met wel 7 wedstrijden voor promotie. Er kwamen extra plekken vrij en dan voetbalde ik in juli nog en dan is het balen dat je dan uiteindelijk niet promoveert.''

    (…)

    ‘’Maar ook de busreizen richting de uitwedstrijden (in de 2e klasse) waren gezellig en gaf al een goede vorm van saamhorigheid. Eerst een bespreking op de club en samen een broodje eten in de bus. Even dobbelen (Mexicanen) en dan vaak terug met hele pullen en glazen bier die meegenomen werden uit de kantine en ja als je dan bijvoorbeeld uit Soest of Amersfoort terug kwam en had gewonnen dan smaakte dat toch lekker!’’ 

    (…)

    ‘’Elke wedstrijd tegen Roda’23 was een natuurlijk ook een hoogtepunt. Maanden van tevoren was je ermee bezig en ook de Martiniaanse harde kern SMFC had daar een grote belangrijke rol in. Er werden altijd enorm leuke ludieke acties gedaan de avond voor de wedstrijd al. Met enige vorm van gezonde spanning ging je de wedstrijd in, want ja voor 1500 a 2000 man spelen deed ik niet wekelijks. Spandoeken, vuurwerk en zang hoorde erbij en eigenlijk trokken wij als Martinus bijna altijd aan het langste eind….☺. Ik heb in al die jaren bijna geen wedstrijd verloren van Roda’23. Roda’23 had veelal de betere spelers, maar wij hadden een beter collectief en konden ons enorm opladen en wisten de duels altijd te winnen. Ja en dan smaakt zo’n biertje toch lekker en zeker als je uit speelt en de kantine staat om 20.00 uur ’s avonds vol met bijna alleen maar Martinus-mensen in de Rodiaanse kantine. Eigenlijk waren het alleen maar hoogtepunten en trokken wij altijd aan het langste eind. De mooiste waren wedstrijden dat wij in de laatste minuten de winst pakten. Dat is mij vaker gebeurd. Eigenlijk scoorde ik nauwelijks tegen Roda, maar een assist zat er veelal wel bij en als ik dan naar ‘De Trap’ toespeelde en je werd uitgemaakt voor rotte vis dan kreeg ik daar altijd extra energie van en ja dan vierde je zo’n doelpunt altijd graag bij De Trap en maakte ik vaak ook nog even een gebaar van zie je wel wie zijn de beste……..☺. Heerlijk was dat…..☺. Er is tijdens die wedstrijden zoveel gebeurd. Hier een paar opsommingen om een indruk te krijgen; Onze kantine was een keer groen gekleurd door doeken die vanaf het dak naar beneden werden gegooid. De middenstippen werden geregeld gestolen. SMFC hadden een doek gemaakt net zo groot als de tribune van Roda. Ook doeken werden omhoog gehesen tegen de tribune aan. Er werd een alarm geïnstalleerd op de reservebank van Roda, die elke keer afging als spelers gingen zitten. Er werden kippen los gelaten op het veld. Er liep een vrouw met blote borsten over het veld. Onze kleedkamer zat helemaal vol met wit/groene ballonnen waardoor wij niet konden zitten. Er werd een trap geïnstalleerd door de SMFC als tegenhanger van de ‘de trap’ van Roda. Een confettikanon vanuit de harde kern van Roda werd afgeschoten vanaf ‘de trap’ met geel/rode snippers. Ze dachten dat het groen/wit zou zijn……. Tja wat wil je als je Harrie vraagt dit te regelen. Zomaar wat dingen die mij te binnen schoten, maar waar ik enorm veel lol aan beleefde en als speler fantastisch is om mee te maken. Op het veld was het soms oorlog, maar buiten het veld dronken we gezellig met elkaar in de kantine! Voor de jongens die hier niet bekend mee zijn kijk maar op youtube en als je zoekt op roda’23 tegen Martinus dan kom je vast wel wat leuke filmpjes tegen…’’

    (…)

    ‘’Al mijn uitstapjes met Martinus waren hoogtepunten. Het maakte eigenlijk niet uit waar wij heen gingen, als je met een groep weg bent beleef je altijd wel een hoop. De eerste jaren dat ik bij Martinus kwam gingen wij veel in de winterstop naar Delden, een dorp vlakbij Hengelo. Daar mochten wij ons op een gegeven moment niet meer vertonen….☺. Ook plaatsen als Noordwijk werden aangedaan en  Groningen aan het eind van het jaar was altijd standaard en dat was eigenlijk de afsluiting van het seizoen. Ik ging eigenlijk altijd mee, behalve dit jaar is het vanwege de Corona niet doorgegaan, maar verder zijn wij altijd gegaan en was dit super gezellig! De laatste jaren hadden wij het luxe en gingen wij zelfs naar landen als Turkije en Spanje om in het zonnetje toe te werken naar de tweede seizoenshelft. Ik heb hier ontzettend veel plezier aan beleefd en keek hier enorm naar uit!’’

    (…)

    ‘’Een ander hoogtepunt was het kampioenschap in de 4e klasse, toen wij kampioen werden bij Swift en met een soort schoolbus door Amstelveen reden en langs alle clubs zijn gereden om onze schaal te tonen, om zo later richting de kantine van Martinus te rijden.  Een fantastische dag heb ik toen beleefd!’’

  • Ray, dieptepunten zijn er misschien niet evenveel, doch som jij ze eens op voor de achterban.

    ‘’Ja, met name de degradaties uit de 2e en 3e klasse. Wij hadden het die seizoenen moeilijk en als je onderaan staat is het ook altijd minder gezellig buiten het veld. Het is in dat soort seizoenen moeilijk om je elke week weer op te laden en er toch voor te gaan. Wij maakte ook een seizoen mee (3de klasse, red) dat er een wedstrijd gestaakt werd, omdat een speler van ons de grensrechter van de tegenstander (Onze Gezellen, red)  vermeend had geslagen en die grensrechter hem vervolgens achterna ging en hem wilde schoppen. De speler werd 2 jaar geschorst en wij kregen als club een jaar voorwaardelijke straf. Het was namelijk niet het eerste incident dat seizoen. Er werden teveel spelers gehaald van buitenaf  (er was weinig doorstroming uit eigen jeugd, red) en dat seizoen ontstonden er in- en om het veld steeds opstootjes. Ik werd daar niet heel blij van en merkte dat ik het plezier verloor in het voetbal. Ik ben om die reden toen een half jaar gestopt geweest, totdat Rick Van Bruggen mij belde in het seizoen erop in de winterstop en vroeg of ik weer wilde voetballen omdat ze een paar spelers hadden weggestuurd. De keuze toen van de club om te kiezen voor jeugdspelers en daarmee een stap terug te doen, bleek de beste te zijn. Wij waren afgezakt naar de 4e klasse en de club wilde weer stappen maken en omhoog kijken en in dat proces zitten wij nog volop en ik ben ervan overtuigd dat Tom weer een stap kan zetten richting de 2e klasse waar Martinus minimaal thuis hoort!’’

    Ray, je benoemd trainer Tom verhoek als de kapitein die ons terug moet brengen naar daar waar wij thuishoren. Voor de komst van Tom heb jij vele trainers zien komen en gaan. Van Don Guezen en Patrick van der Fits tot Jannis van der Lijcke en Ron Gerlof om er maar een paar te noemen. Pik er eens een paar uit waar je fijne herinneringen aan hebt. Graag horen we ook onder wie je minder fijn deed spelen.

    ‘’Fijne herinneringen heb ik zeker aan Jannis. Door het contact met hem ben ik bij Martinus komen voetballen. Ik had met hem een gesprek gehad en hij kwam speciaal voor mij naar het horeca toernooi, dat destijds bij roda’23 werd gespeeld en hij had mij al geregeld gezien en wilde dat ik bij Sporting Martinus zou komen voetballen. Er was direct een klik en ik heb hem hoog zitten als mens en trainer. Veel gelachen en veel van hem geleerd in al die jaren dat hij mijn trainer was. Als er seizoenen waren dat het minder ging of er werd een trainer ontslagen dan was Jannis altijd de reddende engel en hielp de club om als een soort interim trainer te fungeren. Ontzettend veel meegemaakt met hem, maar dat is voor nu teveel om te benoemen. Bedankt Jannis voor die mooie periode!’’

    (…)

    ‘’Verder heb ik met Ron Gerlof altijd een speciale band gehad. Ik ben tegelijk met hem gekomen bij Martinus in 2005/2006 en dan is het natuurlijk een aparte situatie als hij van medespeler na al die jaren je trainer wordt. Ik kon duidelijk zien dat hij veel had afgekeken van Jannis in zijn trainingsarbeid en zijn manier van spelen. Voor mij was het altijd makkelijk om Ron als trainer te hebben, omdat ik hem goed kende en ik het goed met hem kan vinden. Ook met Ron heb ik veel mooie momenten meegemaakt, zoals het kampioenschap in de 4e klasse. Ron ontzettend bedankt voor alles en ik zie je natuurlijk straks weer op de club!’’

    (…)

    ‘’Tom Verhoek heb ik ook hoog zitten. Een echte liefhebber en altijd met voetbal bezig. Volgens mij analyseert hij bal op het dak 8 tegen luttjebroek 9 nog….☺. Hij weet ondanks zijn jonge leeftijd precies waar hij het over heeft. Natuurlijk is dit zijn eerste klus als hoofdtrainer, maar ik verwacht dat hij heel ver gaat komen. Hij staat open voor kritieken uit de groep en pakt die adequaat op en werkt aan zichzelf. Hij past uitstekend bij Martinus en houdt naast een mooie pot verzorgd aanvallend voetbal ook wel van gezelligheid en ik hoop dat hij Martinus kan terug brengen naar de 2e klasse! Tom bedankt voor de laatste twee mooie seizoenen. Alles was vaak tot in de puntjes geregeld. Ik weet dat dit niet alleen jouw verdienste is en dat daar meer mensen mee bezig zijn, maar jouw inbreng hierin is wel groot!’’

    (…)

    ‘’Met de trainers Don en Patrick heb ik niet zoveel gehad. Van Don kon ik nog specifiek herinneringen dat hij altijd zei dat wij met een Argentijns hart moesten spelen. Passie en strijd. Hij kocht zelfs babyblauwe uit shirts omdat hem dit deed denken aan Argentinië…..☺ Van Kees Koedood kreeg ik helemaal geen hoogte. Ik kende Kees eerst alleen van RKAVIC. Ik speelde toen bij NFC en hij kwam in de warming up op als rugbyteam, omdat mijn trainer had gezegd dat RKAVIC net als een rugbyteam speelde en alle ballen over de kantine heen schoten. In het jaar dat ik gestopt ben en ik vervolgens werd gebeld door Rick of ik weer wilde voetballen. Kwam ik eerst een keer meetrainen en toen kwam Danny Hijzelendoorn ook voor het eerst weer bij de club. Ik had dus een half jaar op de bank thuis gezeten en bijna niet gesport. Ik stelde mij toen voor aan Kees en die vroeg of ik die zondag erop al kon meedoen bij het eerste…….☺. Ook zijn trainingsoefeningen waren niet hoogstaand vond ik.’’

     

  • Ray, even afwijken en aandacht voor je naasten. Toen je binnen kwam bij Sporting Martinus kwam je niet alleen. Vrouwe Marcia, later de kinderen en altijd het gevolg van vaders, moeders en overige familie in jouw kielzog. De ‘Wismeijer-enclave’ kreeg mede door de aandacht die wij hen gaven op de SMFC-website een cultstatus op- en rondom stadion Overburg. Hoe heb je de steun van je eigen achterban ervaren? En, nu je niet meer op niveau zal spelen, waar gaat de Enclave zich nu vermaken op zondagmiddag?

    ‘’Ja ik ben ontzettend dankbaar dat zij altijd meegingen. Er zijn jaren geweest dat zij de helft van de aanhang van Martinus vertegenwoordigde…….☺. Het is gewoon fijn als mensen in je omgeving het ook leuk vinden, want dat heeft het mogelijk gemaakt dat ik zo lang kon blijven voetballen. Ik heb vaak meegemaakt dat medespelers zijn gestopt omdat ze een vriendin hadden of kregen die niet van voetbal hield. Ze zeiden het niet in de woorden, maar veel zijn gestopt vanwege de thuissituatie of ze mochten niet blijven voetballen of moesten direct na het voetballen weg. Marcia, mijn ouders en schoonouders en Marcia d’r oom waren er bijna altijd bij en daar wil ik ze ook voor bedanken, want ze hebben er veel energie en tijd in gestopt en ik vond het gezellig als ze meegingen. Het wekelijkse uitje naar de ikea kan worden uitgesteld, want uiteraard zijn ze welkom bij de 35+. Marcia wil ik in het bijzonder bedanken voor haar steun en voor het feit dat ik dit heb mogen doen, want zij heeft wat te stellen gehad met mij. De zondag was heilig en voetbal ging boven alles. ‘’

    Ray, terug naar het voetbal. Even roddelen over spelers van toen. Vertel eens, met wie speelde jij graag samen en waarom?

    ‘’Tja dat zijn er ontzettend veel. In mijn positie als rechtsbuiten ben je altijd afhankelijk van spelers om je heen. Als je geen ballen krijgt of niet op de juiste manier kan je weinig beginnen als buitenspeler. In de 2e klasse leerde ik altijd veel van Jeffrey van Groningen. Hij stak mij altijd de diepte in en wist precies hoe ik de ballen wilde hebben. Vroeger in het 4, 3, 3 systeem speelde ik graag met Roel Smeeiing. Hij was een echte linkspoot met een fantastische voorzet en dan trok in naar binnen en hij deed hetzelfde omgekeerd. Ook Dave Castillo, Marc Nipius of later Thomas Verhoogt wisten wat ik ging doen en wij wisten elkaar blindelings te vinden. Er zijn er teveel om op te noemen. Nu speel ik graag met Yvo Bary achter mij of met jeugdspelers als Nils Spooren en Ralph Rekkers die echt laten zien dat ze talent hebben en zijn opgestaan. Ik wil niemand te kort te doen, want ik heb in al die jaren met veel fantastische spelers samengespeeld.’’

    Ray, ondanks dat je je jeugdopleiding niet bij ons rood gelen hebt genoten, ben je wel een echte Martiniaan geworden. Vertel eens, wat betekend het clubje voor jou en welke rol speelt de club en de mensen in je leven?

    ‘’Martinus is gewoon mijn club geworden. Het voelt als een warm nest. Wat ik ontzettend mooi vindt is er dat er voor iedereen aandacht is en er altijd wordt stil gestaan bij mensen die veel voor de club doen. Het is mij opgevallen dat veel spelers waarmee ik heb gespeeld de club soms tussendoor hebben verlaten, omdat ze bijvoorbeeld hoger konden spelen of geld konden verdienen. Toch kwamen ze altijd weer terug bij Martinus, omdat ze de gezelligheid misten van Martinus. Dat is een compliment voor de club en zegt ook iets over hoe mensen zich behandeld voelen. Je ziet dat gezelligheid en hoog spelen prima samen kunnen gaan. De jeugd gaat ook steeds hoger spelen en alles eromheen is steeds beter georganiseerd en dat gaat zijn vruchten vanzelf afwerpen. Ik kom er drie keer in de week. Dus sportpark Overburg is eigenlijk een tweede thuis voor mij geworden, ik ging eigenlijk nooit met tegenzin naar die mooie plek aan het bos.’’

    Ray, we gaan bijna afronden. Waar ligt de toekomst van Raymon Wismeijer? Ga je lekker voetballen in een lager elftal of zien we ooit de trainer terug in Raymon Wismeijer? Waar liggen de ambities?

    ‘’Nee mijn ambitie is zeker niet om trainer te worden. Daar vind ik mezelf ook zeker niet geschikt voor. Ik wil zeker nog niet stoppen met voetbal, daar vind ik het gewoon te leuk voor. Ik ga voetballen bij de 35+ met veel jongens waar ik ook in de 2e klasse mee heb gevoetbald bij Martinus. Het belangrijkste voor mij is nog steeds de gezelligheid en ik weet zeker dat ze daar van een gezellige derde helft houden.  Ze zijn nog wel serieus met het spelletje bezig en dan ga ik het wel zien hoe het bevalt, maar ik heb er heel veel zin in…….. Dat ik dan een stapje terug doe vind ik helemaal niet erg, maar ik ben nog steeds fanatiek en wil winnen en dat zal altijd zo blijven!’’

  • Ray, met een persoonlijke tint in deze voorlaatste vraag. Ik heb je zien komen destijds en nu zien gaan. Als speler en mens kon en kan ik van je genieten. Onnavolgbaar, altijd dreiging, altijd fit en nooit verzaken. Ook je altijd moeiteloos aanpassen aan systemen, tegenstanders of spelen op verschillende posities. Soms een onnodig kaartje hier en daar, maar dat weet niemand meer over tien jaar. Daarnaast ook naast het veld immer correct en altijd voorkomend. Sporting Martinus gaat een Martiniaan uitzwaaien waar de club trots op kan zijn en als voorbeeld kan dienen voor velen na jou. Kortom we gaan je missen. Hoe ga jij -als je later oud, grijs en rimpelig bent- je kleinkinderen vertellen over je tijd binnen de selectie van Sporting Martinus?

    ‘’Ik ga het selectievoetbal  en alles daarom heen ook zeker missen, maar ik blijf gelukkig gewoon bij Martinus en zal ook zeker regelmatig langs de lijn staan om te kijken. Gelukkig dus geen definitief afscheid, maar wel een tijd waarin ik ontzettend veel heb meegemaakt en voornamelijk leuke dingen gedaan heb en leuke mensen heb ontmoet. Ja wat zal ik aan mijn kleinkinderen vertellen…dat Sporting Martinus een warm nest is, waar ik graag kwam en waar -zoals jij dat zo mooi omschrijft -duizenden mensen langs de lijn stonden om hun idolen te aanschouwen. En dan pak ik mijn gearchiveerde krantenartikelen (ja van die generatie ben ik nog) om ze te laten zien waar opa speelde en hoe fanatiek opa toen was….☺’’

    Ray, voordat we over gaan naar reacties van prominenten, sluiten we af met de open vraag: wat wil je nog kwijt aan de Martiniaanse achterban...

    ‘’Dat zal ik verder nog wel doen tijdens het officiële afscheid, maar natuurlijk wil ik iedereen bedanken waar ik mee samen speelde of heb gespeeld voor de gezelligheid en spelplezier van de afgelopen jaren. Ook de trainers en staf daaromheen bedankt uiteraard. Daarnaast het bestuur en alle vrijwilligers die het mogelijk maken dat Martinus de club is zoals die is. Een mooie warme club! Tijdens de Corona heeft iedereen kunnen merken hoe erg je het gaat missen als dit allemaal niet meer kan en dan je weer verlangt naar een bal en naar sociale contacten! Het is niet vanzelfsprekend, dus besef je goed wat mooi dit is samen een balletje trappen. Stoppen kan altijd maar ga zo lang mogelijk door, want het komt nooit meer terug! Veel gezondheid en voetbalplezier toegewenst!’’

     

  • Reacties van prominenten uit Martiniaanse kringen

    Christoph Kleiren, speler zondag 1

    ‘’Nadat de bank op de kopse kant in de kleedkamer het begeven had is de linkerstoel in dit rijtje de vaste stek van Wissie. Of het nu een trainingsdag is, of een wedstrijddag, niemand gaat op zijn stoel zitten. Niet omdat hij boos wordt, niet uit angst, maar gewoon omdat het zo hoort, omdat het zo is.. Ik ga je missen in het gezellig hoekje, bedankt voor het lachen en je droge humor! En als je toch weer zin krijgt, houden we die stoel weer voor je vrij.’’

    Jannis van der Lijcke, voormalig succestrainer zondag 1

    ‘’Raymon stopt! Vele seizoenen een vastigheidje op de Rechterflank. In de jaren van samenwerking is Raymon eenmaal lastig geweest. Dat was omdat hij moeilijk was over te halen om voor ons te komen spelen. Uiteindelijk is dat gelukt om op de laatste dag van overschrijving , tijdens het horeca toernooi bij Roda’23 het overschrijfformulier in te vullen. ( dat had ik toevallig bij me). Wat volgde was een aaneenschakeling van mooie momenten. En daarbij ook niet onbelangrijk, is Raymond een zeer prettig mens. Wens je al het goeds voor jou en je gezin. Raymon bedankt voor alles.

    Jannis’’

    Jan Klarenbeek, eeuwig grensrechter zondag 1

    ‘’Raymon bedankt voor al die jaren dat ik jou als grensrechter je hebt mee mogen maken!’’

    Tom Verhoek, huidig trainer zondag 1

    ‘’Wismeijer: Via dit podium wil ik je bedanken voor de volgende feiten:

    - Dat ik twee jaar lang jou hoofdtrainer mag zijn geweest

    - Dat jij het voorbeeld bent dat je geen enkele wedstrijd in de jeugd te hebben hoeven gespeeld om een echte Martiniaan te worden

    - Dat jij, ondanks je ervaren leeftijd, je moeiteloos aanpaste aan de jongere generatie

    - Dat jij als persoon altijd eerst naar je zelf keek voordat je feedback gaf op andere

    - Dat jij alle jonkies op het trainingskamp hebt laten zien wat echt drinken is

    Het doet mij pijn dat dit seizoen voortijdig is gestopt, ik had je graag gezien dat jij afscheid had genomen met een promotie naar de 2e klasse. Bedankt en hopelijk vind je er in de 35+ niks aan en zie ik je in september weer bij het 1e elftal.’’

    Jesse Correia, aanvoerder zondag 1:

    ‘’Toen ik als 12-jarig jochie naar Martinus kwam speelde Wissie al in het eerste. Altijd rechts buitenom en voorzetten maar nooit zelf schieten. Nu, 13 jaar later is er nog steeds niks veranderd. Elke zondag doet Wis nog steeds hetzelfde alleen zijn z'n teamgenoten door de jaren heen wel vervangen. Hij werd ouder en ouder maar kon nog steeds moeiteloos mee. Niet alleen in het veld maar ook daarbuiten. Opa Wis verkeerde op zijn 38e tijdens de stapavonden op trainingskamp nog steeds in bloedvorm. Dan legde hij tot in detail uit hoe je een vrouw moet versieren en dronk hij nog steeds iedereen onder tafel. Lang heeft hij getwijfeld om te stoppen maar hij plakte er iedere keer toch een jaar aan vast. Nu is de tijd gekomen om zelf een lid van de enclave te worden en zien we je op zondag niet in, maar langs het veld. Het ga je goed opa!’’

    Jeroen van Kempie, elftalbegeleider en clubgoeroe:

    ‘’Wissie een echte rechtsbuiten waar ik op de training nooit moeite mee had hij was menig keer me ‘roomie’ op verschillende trainingskampen en slotweekenden wat daar allemaal is gebeurd houd ik voor me! Wissie bedankt voor alle leuke jaren!’’

    Dave Castillo, voormalig vedette zondag 1

    ‘’Ik ben altijd een fan geweest van onze Wissie! Als voetballer maar nog meer als persoon! Hij lijkt altijd de rust zelf maar er zit volop passie in zijn spel. Ook al speelde hij vaak voor mij, ik hoorde hem dan ook maar weinig want het was een stille in het veld. Maar met zijn spel pakte hij aardig wat kaarten met zijn boze wegwerp gebaren als buitenspeler! Hij was onvermoeibaar en ook buiten het veld! Zo hebben we hem ooit als selectie allemaal shotjes tijdens gegeven tijdens een selectie weekend en zaten zelf aan de shotjes water! Zijn opmerking was legendarisch “de selectie is te klein om mij kapot te krijgen! Dit is Wissie voor mij ... eentje van de oude garde! Wis genoten van jou en het ga je goed!’’

    Ron Gerlof, voormalig speler en trainer zondag1:

    ‘’Wissie kwam bij ons voetballen toen ik ook weer terug kwam van DCG en dat was natuurlijk een behoorlijke Kwaliteitsinjectie! Ook voor de KNVB was het een goeie, want kaarten pakken konden we allebei heel goed. Alleen als je als snelle rechtsbuiten net zoveel kaarten pakt als een geblokte laatste man, dan geeft dat wel stof tot nadenken. Na wat mindere jaren bij Martinus gestopt en toen werd ik trainer. Wis was onderdeel van mijn plan om een combinatie te maken tussen nieuw jong en wat ervaring. Gelukkig wilde hij wel een jaartje instappen en heeft de ploeg erg geholpen met als hoogtepunt het kampioenschap. Dat ene jaartje extra zijn er 6 geworden. Echte liefhebber en topper voor de club. Ik heb van je genoten!''

     

    Wis, bedankt voor 14 jaren selectievoetbal. Alle goeds gewenst en veel plezier volgend jaar bij de 35-plussers!

     

    Met dank aan:

    Raymon Wijsmeijer

    De Wismeijer Van Vegten-enclave

    De Prominenten

    LidL. chef redactie drieluik ‘afscheid van de selectie’